LABRADOR RETRIEVER – WYWIAD Z HODOWCĄ PAULINĄ KORPAL

Czy Labrador jest dobry jako pierwszy pies?

Generalnie tak, ale zawsze jest jakieś „ALE”. Psy tej rasy są bardzo podatne na szkolenie, wymagają aktywności umysłowej w równym stopniu co fizycznej, są elastyczne w stosunku do zmian otoczenia, lubią podróże. Taki pies pomoże nam na pewno wejść w świat psich aktywności a ich entuzjazm do świata zaraża i warto czerpać z nich pozytywną energię smiley
Trzeba pamiętać o tym, że to silny pies. Jako dorosły osiąga wagę 30 – 40kg, plus jego żywiołowy charakter i radość na widok każdego napotkanego człowieka może nie odpowiadać każdemu. Labrador bardzo długo pozostaje szczeniakiem. Infantylny charakter nawet u dorosłego przedstawiciela rasy też warto brać pod uwagę.

Czy Labrador powinien być lekko obrośnięty tłuszczem czy powinien mieć raczej sportową sylwetkę?

Sylwetka labradora może sprawiać wrażenie ciężkiej, ale to powinien być pies atletyczny, bez przerostu tkanki tłuszczowej, wyczuwalne żebra są jak najbardziej pożądane.
Gęsty włos wraz z podszerstkiem dodatkowo pogrubiają optycznie.
Pies który z natury przypomina misia nie powinien być dodatkowo obciążony nadwagą, bo to zdecydowanie zaszkodzi jego zdrowiu, zwłaszcza stawom i sercu. Labrador powinien być żywiony odpowiednio do potrzeb, czasem potrzebna będzie karma dietetyczna, karma light dla psa, miękka karma dla psa czy karma dla psa senior. To zawsze trzeba dostosować do konkretnego przypadku. 

W jakich sportach sprawdzi się ta rasa? Gdzie można je trenować?

Labrador Retriever (ang. retrieve = przynosić) to aporter i te naturalne predyspozycje warto wykorzystywać. Labradory od małego noszą dość chętnie różne rzeczy, w tym sztuczny aport, taki jak “Dummy”. Warto znaleźć odpowiednie warsztaty tematyczne, dowiedzieć się jak ugryźć ten sport i ćwiczyć na spacerach.
Ich odporność na stres oraz chęć do współpracy sprawiają, że dobrze odnajdują się w pracach węchowych i tu bez różnicy czy to naturalne zapachy zwierzyny na konkursach dla tropowców, czy inne wskazane zapachy (np. zapach cynamonu czy olejek pomarańczy w dyscyplinach “nosework”)
W warunkach domowych możemy naszego łakomczucha zaangażować do szukania kolacji (koniecznie powinna to być dobra karma dla psa) z maty węchowej – dobra zabawa dla każdej ze stron gwarantowana!
Labki bardzo lubią się uczyć nowych rzeczy już kilku miesięczne szczeniaki wykonują sporo sztuczek – także wszystko w rękach zaangażowanego właściciela, bo w nich samych jest duży potencjał. Warto poszukać spotkań pasjonatów tej rasy, bo labradory to styl życia!

Jak nie zepsuć labradora?

Labradora nie możemy narażać na długotrwałą nudę i samotność. Przez wiele lat psy te był hodowane na silną współpracę z człowiekiem. Całkowitą pomyłką jest pozostawienie ich samotnie na wiele godzin. Leżenie na kanapie i tylko krótkie, symboliczne spacery dookoła bloku nie zapewnią im tego, czego potrzebują. Znudzony Labrador zaczyna niszczyć, szuka sobie rozrywki, a że jest duży i silny to może wiele – zjada kanapy, zrywa tapety i tynki, wykopuje dziury i “przesadza drzewka” w ogrodzie.

Czy w hodowli trzeba łączyć labradory w tym samym kolorze? Czy można skrzyżować czarnego z żółtym?

Oczywiście że tak – mamy fenotyp czyli kolor, który widzimy gołym okiem, ale też genotyp, czyli zbiór cech dziedzicznych. I tak czarny może być nosicielem żółtego (genotypowo) i w połączeniu z drugim żółtym mamy 50 na 50 procent szans na potomstwo w obu kolorach. Jednak genetyka to nie matematyka. Mimo dostępnych badań genetycznych, nigdy do końca nie możemy być pewni co przyniesie nam natura. Doświadczony hodowca wie jak kojarzyć przodków, aby spodziewać się odpowiedniego potomstwa.

Czy każdy Lab lubi pływać?

Pływają na głębokiej wodzie różnie w zależności od wieku i temperamentu, ale zdecydowanie większość lubi wodę pod różną postacią – kałuże, deszcz, czy bagnisty rów melioracyjny w gorący dzień nie pozostaną niezauważone smiley Labrador to zdecydowanie nie jest czysta rasa – ich miłość do błota, deszczu, tarzania się w śniegu i roztopach musimy pokochać razem z naszym psem.

Kiedy one dorastają?

Wcale ;) Ale…
U suczki można przyjąć że ciut wcześniej – są ciut spokojniejsze około 1,5 roku życia (średnio po 2 cieczce) a psu układa się w głowie przez około 3 lata…
Każdy mój kolejny labrador dołączał do nas kiedy poprzedni osiągał wiek 3-4 lat i robiło nam się zbyt poważnie i nudno. Wtedy wkraczała świeża, młoda, kreatywna labradorza energia.

Czego nie wiemy o labradorach?

Kochają jeść, kochają ludzi i inne psy – w tej kolejności. Mój pierwszy labrador studiował ze mną, mieszkał co rusz z nowymi współlokatorami, jeździł autobusami PKP z przesiadkami do domu rodzinnego. Jest wierny nam, ale złodziejowi wyniósłby kapcie. Co zresztą robi do tej pory – przynosi regularnie różne przedmioty nam na powitanie.

Myślę, że to dobra definicja tej rasy, ich elastyczność i główne motto życiowe, że tam gdzie jest ich człowiek, który dba o ich potrzeby, tam jest im po prostu dobrze.

Jakie znane osoby mają Labradory?

Kasia Nosowska – ostatnio podpisując swoją książkę, przekazała ją na licytację na poczet bezdomnych labradorów.