AMERICAN STAFFORDSHIRE TERRIER – WYWIAD Z HODOWCĄ ANNĄ CHŁOSTĄ

Kobieta z amstaffem to osobliwy widok. Jak wygląda odbiór społeczny takiej pary?

Nie zgodzę się, że jest to osobliwy widok. W Polsce większość hodowców, szczególnie tych posiadających sukcesy na miarę europejska czy światową to właśnie kobiety. To głównie kobiety kupują bądź adoptują amstaffy, tak wskazują statystyki. Na całym świecie znakomita większość handlerów (czyli osób pokazujących psy na ringach wystawowych) amstaffów to kobiety.
Pierwszą osobą, która sprowadziła psa tej rasy do Polski była kobieta, mowa tu o Małgorzacie Jurek, autorce wielu publikacji o tej rasie.
Amstaffy są świetnymi psami dla kobiet, w porównaniu z dużymi rasami, szczególnie dla tych pań, które są osobami aktywnymi fizycznie, wysportowanymi.
My osobiście spotykamy się z bardzo rożnymi reakcjami, począwszy od zdumienia, podziwu, strachu, zachwytu, aż po panikę. Bardzo często taka para, czyli kobieta z amstaffem łagodzi obraz tej rasy, likwiduje mit asta jako psa dla dresiarza, podejrzanego faceta. Amstaffy to psy eleganckie, o dostojnym, czasem wręcz imponującym wyglądzie, mimo że w głowie wieczne dziecko.
Dlatego też świetnie dogadują się w rodzinach z dziećmi. Ich przodkowie, psy rasy pit bull terier, w przeszłości były nawet nazywane „dog nanny” czyli psie nianie.

Jak silny jest amstaff, co potrafi?

We wzorze tej rasy jest zapis “Jak na swoje wymiary pies ten powinien sprawiać wrażenie wyjątkowo silnego.” Powinien przy tym żywo reagować na otoczenie, nie może być ciężkim, zwalistym molosem.
Amstaffy to psy niezwykle uczuciowe, potrafią kochać cała swoją istotą, bezpardonowo skacząc z radości na widok opiekuna, czy szczególnie ważnej osoby, nierzadko ją przewracając.
Potrafią także niszczyć, np. duże drewniane drzwi – w drzazgi. Wygryzienie dziury w ścianie? Żaden problem dla stadka 6 tygodniowych szczeniąt!
Amstaffy często nie maja świadomość tego, jak bardzo są silne, do końca życia zachowują pogodę, ochotę na psoty. Zwłaszcza niewybiegane lubią niszczyć w domu. Należą do grupy terierów i tak też się zachowują, wyrażając swoje uczucia na maksa.
TRACTOR Rockstone z węgierskiej hodowli, świetny pies, niestety już nieżyjący potrafił pociągnąć w WP (weight pulling) ponad 4 tony. Pies ważył nie więcej niż 37kg. Myślę, że nie zdawał sobie sprawy z własnych możliwości, po prostu sprawiała mu radość praca z opiekunem.

Czy socjalizacja Amstaffa różni się od socjalizacji przeciętnego psa?

Zasadniczo nie, trzeba jednak szczególnie zwrócić uwagę na jego spotkania z innymi, obcymi psami. Młody amstaff, napadnięty lub pogryziony przez dorosłego psa, potrafi do końca życia pamiętać o tym wydarzeniu i szukać rewanżu. W stosunku do ludzi szczeniaki zawsze są przymilne, serdeczne i kochające, szybko uczą się na przykład jak delikatnie należy postępować z małymi i większymi dziećmi.

Jak zapewnić Amstaffowi realizację jego potrzeb?

Przede wszystkim poświęcaniem mu swojego czasu i uwagi. Należy zapewnić im odpowiednią dietę (karma dla dużych psów) oraz długie spacery, nauka posłuszeństwa, zabawy siłowe, wyjazdy nad morze czy w góry. Amstaffy to psy wszechstronne, towarzyszące. My jeździmy z nimi wszędzie, zabieramy je do pracy, na zakupy, do restauracji, na spotkania socjalizacyjne, podróżują po całej Europie. Kiedy uczyłam w technikum weterynaryjnym, także zabierałam swoją sukę, tzw. “foundation bitch” czyli sukę od której wszystko się zaczęło, na zajęcia. Uwielbiała podkradać uczniom kanapki, a oni uwielbiali się z nią dzielić.
Nawet jeśli w jakiś weekend zostajemy w domu to psy zgodnie leżą na kanapie i oglądają z nami seriale.

W jakich sportach sprawdzi się ta rasa? Gdzie można je trenować?

WP (weight pulling) agility, obedience, frisbee, IPO, canicross, dogtrekking, tug of war.
Jest wiele ośrodków prowadzących odpowiednie szkolenia, np.IPO można trenować i zdawać kolejne egzaminy w ośrodkach współpracujących z ZKwP, gdzie najpierw zdaje się egzamin PT (pies towarzyszący – obedience).
Wiele osób z zewnątrz nie ma takiej świadomości, ale wystawy, szczególnie na pewnym poziomie, są również sportem, wymagającym bardzo dobrego przygotowania kondycyjnego zwierzęcia oraz opanowania psa przez handlera. Często trenujemy z naszymi psami kilka razy w tygodniu, zaczynamy z nimi pracę już od małego szczeniaka. Pies musi być nauczony swobodnego ruchu w kłusie, poprawnego ustawienia w statyce, pokazania zębów sędziemu, powinien być też odporny na bodźce zewnętrzne, różne dźwięki, sytuacje stresujące i reagować radością na ludzi spotkanych w ringu.

Jakie szczególne wymagania ma amstaff?

Dobrze dobrana suplementacja i prawidłowy ruch – najlepiej naturalny, swobodny ruch – spacery po lesie, spacery po mieście; po okresie wzrostu tj. po 12-14 miesiącu można włączyć inne formy aktywności fizycznej. Niestety jest to rasa o dużej skłonności do kontuzji – trzeba bardzo uważać, aby nadmiernie nie obciążać młodego psa, co może później skutkować zwyrodnieniami i stanami zapalnym.
Niezwykle ważna jest jak najwcześniejsza socjalizacja szczenięcia z otoczeniem. Zaniedbania w tych okresach skutkują później zaburzeniami behawioru – lękiem, lękiem separacyjnym, w skrajnych przypadkach nadmierną agresją. Jest to bolączka środowiska. Każdy pies źle wychowany przez człowieka potrafi być agresywny i atakować zwierzęta i ludzi, z drugiej strony spotykam całkowicie wycofane, wręcz panikujące zwierzęta, albo zwierzęta pozbawione jakiegokolwiek temperamentu. A przecież są to teriery, powinny być w kilku miejscach jednocześnie.
Psy tej rasy, bardzo często całe swoje młode i dorosłe życie przeżywają w zdrowiu, problemy zaczynają się w wieku 10-12 lat, niestety najczęściej umierają na różnego rodzaju nowotwory, dlatego warto badać profilaktycznie seniora co 6 miesięcy.

Czy widać znaczące różnice psychologiczne między psami a sukami amstaffa?

Nie ma większych różnic w porównaniu z innymi rasami – samce są bardziej ofensywne, terytorialne. Źle prowadzone mogą przejawiać większą agresję w stosunku do zwierząt, bywają uparte i bardziej niezależne, natomiast suki bardzo przywiązują się do rodzin, są łatwiejsze w szkoleniu, ale miewają też swoje humory. Zarówno samiec jak i suka wymagają dużej konsekwencji w postępowaniu.

Czego nie wiemy o amstaffach?

Jest to jedna z najpopularniejszych ras w Europie. Raz w roku organizowana jest prestiżowa, specjalistyczna wystawa – Amstaff Major, na którą zapraszani są cenieni sędziowie, można spotkać same najsławniejsze suki i samce, w tym roku byłyśmy na Węgrzech, w przyszłym jest organizowana na Słowacji.
Wizerunek Amstaffa kojarzy się z kopiowanym uchem – we wzorcu tymczasem wyraźnie napisane jest, że preferowane jest ucho naturalne, nie cięte – w płatek róży lub półzałamane. Ważniejsze od samego kopiowania jest osadzenie ucha.
Do lat 70 rasa nazywała się staffordshire terier, później dodano we wzorcu „American”. Wtedy też istniała jeszcze podwójna rejestracja – amstaffa można było posiadać w AKC jako staffordshire terriera oraz w UKC jako pit bull teriera.
Do dziś wśród hodowców trwają spory o prawidłową nazwę skróconej nazwy rasy – „Amstaff” czy też „Amstaf”.
W niektórych krajach – Wielkiej Brytanii, Norwegii, Danii i niektórych landach niemieckich wprowadzone zostało prawo zakazujące posiadania psów z listy ras niebezpiecznych –BSL (Breed Specific Legislation) niestety jest na niej również American Staffordshire Terrier.

Jakie znane osoby mają amstaffy?

Wśród „celebrytów” większą popularnością cieszą się pit bull teriery, pomijając fakt mojej nieznajomości środowiska znanych osób, nie kojarzę żadnej takiej osoby która publicznie chwaliłaby się posiadaniem czy miłością do rasy.