„NIE KUPUJ, ADOPTUJ”…JESTEŚ PEWIEN?

Dlaczego ten nasz pies tak szczeka?
Czy on zawsze będzie się wszystkiego bał?
Jak szybko nauczy się wracać na komendę?
Na wszystkie te pytania jako szkoleniowiec odpowiadam tak samo: „To zależy….”
Nie inaczej będzie z pytaniem o to, czy lepiej kupić czy adoptować psa.

Adopcja psa

Nie ma nic piękniejszego niż bezinteresowne uratowanie czyjegoś życia. Często kiedy przyjmujemy pod nasz dach psiaka ze schroniska czy fundacji nie mamy do czynienia z aż tak dramatycznymi sytuacjami, ale zawsze kryje się za tym chęć polepszenia życia jakiejś kudłatej istocie. I to jest w adopcji piękne.
Niestety realia bardzo często odbiegają od ludzkich wyobrażeń. Jeśli pies ma stać się częścią rodziny będzie jej towarzyszył przez kilka albo kilkanaście lat. Fajnie jest się do tego dobrze przygotować. Na początek dobrze porozmawiać z trenerem albo behawiorystą niezwiązanym z organizacją, z której ma być wzięty zwierzak. Bo nie musi, ale może się okazać, że przygarnięty piesek nie będzie żywcem wyjęty z disnejowskiego filmu familijnego. Na domiar złego nikt nie jest wróżką, ani zaklinaczem psów i na 100% nie może przewidzieć z jakim problemem pies do nas przyjdzie.

Na dobry początek zastanówmy się nad tym skąd adoptować psa.

Możliwości jest kilka:

1. schronisko,
2. fundacja,
3. czyjeś dobre ręce.

Schroniska są pełne.

Odwiedziny w schronisku kruszą nawet najbardziej kamienne serca. Gdybym miała to miejsce do czegoś porównać w ludzkim świecie, to nic innego jak więzienie. Zwierzęta są tam pod wpływem ogromnego i przewlekłego stresu. Jaki pies jest, jakie ma problemy zdrowotne i behawioralne będzie wychodzić przez około 3 miesiące od dnia, w którym wprowadzi się do waszego domu. Może być super, bardzo często jest. Może się też okazać, że zahukane maleństwo z pustego boksu agresywnie rzuca się na każdego psa na ulicy i histerycznie reaguje na wysokich mężczyzn ubranych na czarno. Z wieloletnich doświadczeń wynika, że branie psa nawet z najlepszego schroniska to loteria i trudno przewidzieć co nam się trafi. Nie zawsze obsługa i wolontariusze są w stanie pomóc w dobrym dopasowaniu psa do rodziny.
Jeśli chcesz wziąć psa ze schroniska nastaw się na to że będzie trzeba z nim popracować. Znajdź sprawdzonego szkoleniowca i pamiętaj terapia potrafi trwać miesiącami. Warto to przeżyć. Może się okazać że szkolenie problemowego psa zmieni na lepsze również Ciebie. Jeśli trafi Ci się pies bezproblemowy, cieszcie się sobą – macie szczęście.

UWAGA
Najtrudniejszy scenariusz jest taki, że adoptowane zwierzę okazuje się agresywne i nie dajesz sobie z tym rady. Po pierwsze, to nie Twoja wina. Po drugie, nie ryzykuj, zwłaszcza bezpieczeństwa i zdrowia dzieci. Wykrzesaj z siebie asertywność i oddaj psa do miejsca, z którego go wziąłeś.

Fundacja fundacji nie równa.

Są fundacje małe i duże. Takie, które działają prężnie zdobywając środki na utrzymanie zwierzaków. Są też małe fundacje działające dzięki 2-3 osobom, które dwoją się i troją, żeby znaleźć jak najwięcej domów kolejnym psim sierotom.
Wybór nie jest prosty. Najważniejszy jest zdrowy rozsądek. Największym atutem dobrze funkcjonującej fundacji powinno być to, że psy przebywają nie w kojcach na dworze, a w domach tymczasowych. Im warunki bliższe tym, w których będzie żył pies docelowo, tym większa szansa na świadomą i dobrą adopcję. Dobra Fundacja nie będzie ukrywać jakie problemy u psa zaobserwowali dotychczasowi opiekunowie. Uwaga! Nie należy ich lekceważyć. Przykładowo prawdziwy lęk separacyjny zdarza się bardzo rzadko, ale praca nad nim przekreśla obrazek rodzinnego psiaczka przytulaczka. Terapia takich zaburzeń to często otwarty konflikt z sąsiadami. Nawet tym cierpliwym codzienne ujadanie potrafi zajść za skórę.
Niestety nie każdy pies dobrze poradzi sobie w domu z dziećmi. Zwierzak, który całe życie spędził na wsi może mieć ogromne problemy z oswojeniem się z miastem i funkcjonowaniem w zamkniętej przestrzeni mieszkania. Rehabilitacja, a w zasadzie przystosowanie takiego psa do nowych warunków, wymaga ogromnego nakładu pracy, wiedzy i zaangażowania. Nie wystarczy miłość, miękka kanapa, głaskanie i miska dobrego żarcia. Pies nie przestanie się bać, nie przestanie być agresywny tylko dlatego, że pokocha go człowiek. Dlatego wiele fundacji ma “upierdliwe” procedury i “dziwne” umowy. Ci ludzie wsadzają ogrom pracy i serca, żeby Was znaleźć i zależy im żeby psu było z Wami dobrze.

Kupić nie kupić, potargować się warto

Szczeniaczka chce mieć każdy… no prawie każdy. Niektórzy nie chcą, bo wiedzą że taki sika wszędzie i czasem nauczenie go załatwiania się na dworze zajmuje 3-4 miesiące. Więc jeśli rozważasz zakup psiego dziecka, to z ręką na sercu zastanów się czy to na pewno dobry czas na ten krok. Taki maluch jeśli ma być w przyszłości waszym towarzyszem, a nie tylko szczekającą kulką futra na smyczy fleksi, to będzie wymagał tony cierpliwości i kilkadziesiąt godzin szkolenia, najlepszej opieki i rozeznania jaka będzie dobra karma dla szczeniaka. Nawet jeśli wybierzesz w swoim mniemaniu super hodowlę zarejestrowaną w FCI i z championami do pięciu pokoleń wstecz, to i tak nie masz gwarancji że nie trafisz na minę. Niestety z różnych przyczyn, o których wolę tu nie pisać, nawet w takich miejscach rozmnażane są zwierzęta, które są strachliwe i agresywne, czasem obciążone genetycznymi chorobami. Nadal zdarza się, że hodowca słysząc słowo “socjalizacja” puka się w czoło i szczeniaki pierwsze 8 tygodni spędzają w garażu. Najlepiej najpierw poczytać o tym jak wybrać hodowlę, rodziców szczeniaka i samego szczeniaka z miotu. To wcale nie jest takie proste. Czasami na fajnego malucha trzeba poczekać kilka albo i kilkanaście miesięcy.

No i pytanie dlaczego płacić tyle kasy za psa? Jeśli wygląd jest argumentem, to ostrzegam – złą drogą podążasz!

Małe, białe terierki są piekielnie szybkie, więc trudne do szkolenia dla początkującego psiarza. Labradory i goldeny nie zostały wyhodowane jako psy rodzinne tylko myśliwskie. Seterki i wyżły mają bardzo wrażliwe zmysły, na ogół kiepsko sobie radzą z przestrzenią miejską. Maltańczyki i sznaucerki duuuużo szczekają, nie ma tego na metce od producenta. Natomiast borderek w rękach amatora może szybko stać się postrachem osiedla. Rasa i geny niosą pewne konkretne zachowania i cechy, na których oczywiście może nam zależeć. Warto się dowiedzieć dlaczego pinczer jest pinczerem i do czego były wyhodowane yorki. Nienajlepszym źródłem wiedzy jest wikipedia albo przesłodzony opis na stronie hodowcy.
Czy jestem przeciwniczką psów rasowych? Oczywiście nie. Sama żyję z dwoma retrieverami. Kiedy pierwszy z nich miał pojawić się w moim życiu wiedziałam, że będzie silny, energiczny i wszytko będzie nosić w psyku. Byłam nastawiona na to, że aby spożytkować jego masę energii będę musiała mu zapewnić odpowiednią dawkę ruchu i wyzwań intelektualnych. Niezbędne będzie też leczenie oraz karma dla dużych psów.

Ponad wszystko pamiętaj proszę: Pies myśli, uczy się, ma emocje i potrzeby.

Rozważ więc w jakiej sytuacji się znajdujesz Ty i Twoja ludzka rodzina. Czy faktycznie wszyscy są gotowi na to, że trzeba będzie poświęcić czas i pieniądze, najpierw na zdobycie wiedzy a potem na szkolenie i codzienne ćwiczenia z psem. Nie przez miesiąc, ale przez rok, a tak naprawdę przez całe życie. Będziecie musieli zmienić swoje nawyki i przyzwyczajenia, a może nawet będzie trzeba przearanżować część mieszkania czy domu. Jeśli na przykład będzie trzeba gdzieś postawić kennel klatkę albo odciąć dostęp do jakiegoś pomieszczenia. Dzieciom od razu należy wytłumaczyć, że piesek może nie chcieć być przytulany i marzenie o bliskiej pełniej głasków przyjaźni spełznie na niczym. Dorośli natomiast nie powinni oczekiwać, że popołudniowy spacer będzie obowiązkiem 10 letniego syna. Odpowiedzialność za psa jest po stronie rodziców. Zwierzę nie jest przedmiotem (wbrew temu co głosi nasze polskie prawo).

PS. Kocham psy. Uwielbiam szkolić ludzi i odkrywać przed nimi z jak cudownymi stworzeniami dzielą swoje domy. Czasem tylko serce mi płacze kiedy widzę na spacerach “wymarzonego” pieska ciągnącego swojego człowieka, który idzie przez świat z nosem zatopionym w smartfonie.